Είπαν για εμάς

Βερούλη – Μιχαλόπουλος

Εμείς μπορεί να κλείσαμε τους “Πέντε Σωματοφύλακες” καλά μέσα στο ψυγείο, οι μικροί μας αναγνώστες όμως, με την αγάπη τους και τις εκδηλώσεις τους, τους θέλουν έξω από αυτό και κοντά τους στο υπέροχο ταξίδι γνώσης, διασκέδασης και ενέργειας, στο υπέροχο δηλαδή ταξίδι της διατροφής.

Με αφορμή το βιβλίο μας αυτό βρεθήκαμε κοντά στους μαθητές της Σχολής Καραβάνα στη Λάρισα στις 25 Μαϊου και πραγματικά περάσαμε καταπληκτικά κοντά τους στο πιο όμορφο κομμάτι της συγγραφής ενός παιδικου βιβλίου, που είναι η επαφή και η γνωριμία με τους μικρούς σου αναγνώστες.

Στην περίπτωση της Σχολής Καραβάνα αυτό το αισθανθήκαμε στο υπέρτατο βαθμό και αυτό δεν το απέδειξε μόνο η καλή του ενημέρωση, η σωστή δουλειά με τους δασκάλους τους πάνω στο βιβλίο, οι ουσιαστικές αντιδράσεις τους κατά τη διάρκεια της παρουσίασης, το καταπληκτικό τραγούδι που ηχογράφησαν βασισμένο στο μήνυμα του βιβλίου, αλλά κυρίως η αγάπη, η ζεστασιά και η αποδοχή με την οποία μας αγκάλιασαν.

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τη Σχολή Καραβάνα για τη δυνατότητα που μας έδωσε να μοιραστούμε τα όνειρά μας με τους μαθητές της, γιατί σε μια εποχή που η προβολή του εύκολου και αναξιοπρεπούς κυριαρχεί, η διαφυγή στο όνειρο και η προσήλωση στο στόχο, πιστεύουμε ότι είναι αυτό που θα κάνει τη διαφορά.

Στη Σχολή Καραβάνα λοιπόν και στους μικρούς μας φίλους όπως και στους μαθητές των υπόλοιπων 50 σχολείων που μας φιλοξένησαν κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς που μόλις τελείωσε, ευχόμαστε να μπορούν και να θέλουν πάντα να ονειρεύονται και να μη ξεχνάμε, πως υπάρχει πάντα ένα δώρο γι’ αυτούς που μπορούν να ονειρεύονται.
Με εκτίμηση
Νίκος Μιχαλόπουλος
Άννα Βερούλη

Γιώργος Κωνσταντινίδης

Με χαρά δέχτηκα την πρόσκληση της Σχολής Καραβάνα για την παρουσίαση του βιβλίου μου “Η Σιρεφά και οι χαμένες νότες”.
Η υποδοχή που είχαν προετοιμάσει οι μαθητές του σχολείου ήταν μοναδική. Με τίμησαν ως άνθρωπο, συγγραφέα και μουσικό.
Εξεπλάγην από το γεγονός ότι τα παιδιά αισθάνονταν σα στο σπίτι τους, μου απήθυναν ερωτήσεις ουσίας που δήλωναν το μορφωτικό τους επίπεδο.
Με χαρά θα δεχόμουν την όποια πρόσκληση στο χώρο του σχολείου σας.

Με εκτίμηση
Γιώργος Κωνσταντινίδης

Μαρούλα Κλιάφα

Με αφορμή ένα βιβλίο

Την Πέμπτη 4 Ιουνίου, έφτασα στη Σχολή Καραβάνα ύστερα από ένα σύντομο αλλά κουραστικό ταξίδι με λεωφορείο.

Με υποδέχτηκε ένας ολοπράσινος κήπος μαζί με τα ζεστά χαμόγελα της οικοδέσποινας κ Καραβάνα και της δασκάλας της τάξης.

Μπήκα σε μια ολόφωτη αίθουσα, όπου με περίμεναν καμιά εικοσιπενταριά, όλο περιέργεια, μουτράκια. Αφορμή γι’ αυτή τη συνάντηση το βιβλίο μου με τίτλο “Ένα δέντρο στην αυλή μας” που θέμα του έχει την αγροτική επανάσταση του 1910.

Κάθε φορά που με καλούν σε σχολείο -κι έχω επισκεφθεί δεκάδες σχολεία- με χαρά διαπιστώνω ότι το βιβλίο μου αυτό αρέσει στους νεαρούς αναγνώστες. Και κάθε φορά προσπαθώ να καταλάβω ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας του. Γιατί εδώ που τα λέμε, δεν είναι ένα βιβλίο αβανταδόρικο.

Το να αρέσει ένα μυθιστόρημα στο παιδί έχει μεγάλη σημασία. Αν τα πρώτα του εξωσχολικά αναγνώσματα δεν το συναρπάσουν, δεν θα αγαπήσει ποτέ τη λογοτεχνία και θα χάσει για πάντα αυτή την ξεχωριστή ευχαρίστηση που προσφέρει η ανάγνωση ενός βιβλίου. Δεν μιλάω για γνώσεις. Γνώσεις μπορούμε να αποκτήσουμε και με πολλούς άλλους τρόπους.

Εκείνο που μπορεί να μας δώσει ένα καλό βιβλίο είναι χαρά και κυρίως μαθήματα ζωής.

Η παρουσία μου στη Σχολή Καραβάνα σε αυτό ακριβώς αποσκοπούσε. Με αφορμή το βιβλίο μου να κουβεντιάσω με τα παιδιά για το χθες, το σήμερα, το αύριο. Να συζητήσουμε για τη ζωή των παππούδων μας, να ανακαλύψουμε τις ρίζες μας. Όμως εμείς δεν σταθήκαμε μόνο σε αυτό. Κουβεντιάσαμε και θέματα σύγχρονα όπως ο ρατσισμός, ο τρόπος που παρουσιάζεται η ιστορία, η καθημερινή μας συμπεριφορά…
Μια ανοικτή, ειλικρινή συζήτηση εφ’ όλης της ύλης.
Οι συναντήσεις αναγνωστών και συγγραφέων είναι ένας θεσμός που λειτουργεί στα σχολεία μας -ιδιωτικά και δημόσια- πολλά χρόνια.

Όμως για να είναι πετυχημένη η συνάντηση δεν φτάνει τα παιδιά να έχουν διαβάσει ένα από τα βιβλία του συγγραφέα που έχουν καλέσει στο σχολείο τους. Πρέπει να έχει προηγηθεί δουλειά.

Και τα παιδιά της Σχολής Καραβάνα είχαν δουλέψει με τη δασκάλα τους. Αυτό έγινε φανερό όχι μόνο από τις ερωτήσεις τους -θεέ μου πόσες απορίες- αλλά και από τον τρόπο που εμβάθυναν στο θέμα.
Έψαξαν στο διαδίκτυο, βρήκαν ιστορικά στοιχεία, τραγούδησαν δημοτικά τραγούδια, χόρεψαν ελληνικούς χορούς, ζωγράφισαν, υποδύθηκαν τους ρόλους των πρωταγωνιστών του βιβλίου…
Έκαναν ένα ταξίδι στο παρελθόν. Προβληματίστηκαν, συνέκριναν το τότε με το τώρα. Κυρίως όμως ταυτίστηκαν με τους ήρωες.
Αυτό το κατάλαβα όταν με τόση επιμονή με ρωτούσαν γιατί “πέθανα το Γιώργο”, έναν από τους πλέον συμπαθητικούς ήρωες του βιβλίου.

Να λοιπόν τι μπορεί να προσφέρει η τέχνη.
Μας προκαλεί συναισθήματα. Και τα συναισθήματα αυτά πλουτίζουν τον εσωτερικό μας κόσμο, μας βοηθούν να βλέπουμε τα πράγματα γύρω μας από μια άλλη οπτική γωνία.

Δεν ξέρω και δεν θα μάθω ποτέ αν η συνάντησή μου με τα παιδιά, τους άφησε κάτι θετικό. Αυτό θα το ανακαλύψουν τα ίδια, ύστερα από χρόνια. ΄

Εγώ πάντως έφυγα από το σχολείο λιγάκι πιο αισιόδοξη. “Ε, τα πράγματα στον τόπο μας δεν είναι και τόσο μαύρα”, μονολόγησα.

Μαρούλα Κλιάφα